Klaas groeide op in Hoensbroek. Zijn grootouders waren rond 1900 vanuit Friesland naar Limburg verhuisd om te werken in de staatsmijnen. Na een rechtenstudie in Utrecht begon hij als ambtenaar bij het Ministerie van Justitie. Hij moet er nog een beetje om lachen. ‘Daar was ik niet zo goed in. Ik had nogal wat botsinkjes omdat ik niet goed tegen de hiërarchie kon. Als je een notitie schreef ging die per bode naar Heer Hoofd van de Onderafdeling, die hem vervolgens naar Heer Hoofd van de Hoofafdeling stuurde en zo verder tot de Secretaris-Generaal en de minister. Weken later hoorde je dan wat er onderweg met je stuk was gebeurd. Af en toe was het ook wel grappig. Toen ik Heer Hoofd mondeling om een bureaulamp vroeg, kon dat niet. Er was volgens hem genoeg licht. Dus toen stuurde ik maar een brief aan de Minister via Heer Hoofd. Even later kwam de bode binnen met een bureaulamp. Ik ging Heer Hoofd bedanken en zag dat die zichzelf ook maar een bureaulamp had laten brengen!’

Beter was hij op zijn plek als PvdA-kamerlid onder Joop den Uyl. ‘Daar was alle ruimte voor een eigen inbreng in de fractie.’ Bij de formatie van het 2de kabinet Kok was Klaas eerst informateur. ‘Wim Kok wilde mij in het kabinet, maar hij wist dat ik daar geen trek in had. Ik ging met mijn vrouw op fietsvakantie en elke avond belde Wim me om me ‘bij te praten’ over de afronding van de formatie. Ondertussen probeerde hij met toch over te halen. Tot mijn vrouw het zo zat werd dat ze zei: ‘Laten we maar teruggaan, zo hebben we toch niks aan onze vakantie.’

Uiteindelijk stond hij als minister zo mede aan de wieg van het UWV, iets waar hij nog steeds trots op is. De uitvoering was daarvoor een ratjetoe met veel te veel verschillen.’ Hij was minister van Binnenlandse Zaken toen Pim Fortuyn werd vermoord. ‘Een zwarte dag natuurlijk. Als minister was ik verantwoordelijk voor het ordelijk verloop van verkiezingen en dan gebeurt zoiets verschrikkelijks. Daarna is een heel systeem van beveiliging van politici opgetuigd. En helaas moeten daar ook veel anderen een beroep op doen.’ Na zijn ministerschap zat Klaas nog vier jaar in de Tweede Kamer en daarna nog eens 9 jaar in de Eerste Kamer.

Klaas begrijpt dat alles een keer stopt, maar hij vindt het jammer dat gepensioneerden niet wat meer op waarde worden geschat. ‘Als je de 60 bent gepasseerd, tel je ook in de politiek vaak niet meer mee. Ik werd toen door de aanstormende jeugd een politieke dinosaurus genoemd. Heel vervelend. Juist in de politiek is ervaring belangrijk. Kamerleden worden vaak na 2 periodes afgeschreven, maar dan heb je het vak pas echt goed onder knie! Een goed voorbeeld is Pieter Omtzigt. Ouderen zijn met hun ervaring hun plek meer dan waard.’

Die milde frustratie heeft verder geen invloed op hoe Klaas zijn pensioen ervaart. ‘Ik heb een heerlijk leven. Eindelijk heb ik nu tijd voor mijn hobby: thrillers schrijven.’ In 2014 bracht hij zijn eerste boek uit: Operatie Vuurvogel. Het boek gaat over de moord op een Nederlandse concertpianist. ‘Ik was er af en toe mee bezig tot ik er eens goed voor ging zitten.’ Inmiddels is na Hilario ook zijn 3e boek verschenen: Moordcruise.

Klaas: ‘Ik maak van tevoren geen plots, maar ontwikkel het verhaal al werkende. Het begint met een idee en van daaruit kom ik stap voor stap verder. Schrijven is de hele tijd jezelf corrigeren, tekst weggooien en opnieuw beginnen. Net zolang totdat je ‘het’ hebt.

Rijk zal hij er niet mee te worden en om een groot lezerspubliek is het de PvdA-coryfee ook niet te doen. ‘Natuurlijk is het mooi als lezers ervan genieten, maar ik schrijf eigenlijk puur voor mezelf. Ik geef de boeken tegenwoordig ook in eigen beheer uit.’ Hoe je zorgt dat je niet achter de geraniums belandt? Volgens Klaas is het antwoord simpel: ‘Je moet je hersens aan het werk houden. Je moet bezig blijven. Alles wat je niet meer gebruikt, gaat achteruit. Ik doe het met schrijven. Ik hoop zo nog wel een paar boeken te schrijven.’

Boeken van Klaas de Vries kunt u bestellen bij uw lokale boekhandel.