Soms heb ik het gevoel dat ik in twee verschillende werelden leef. De eerste is de wereld
van het bestuur, de politiek, de sociale partners. Mijn dagelijkse baan, zeg maar. De
wereld van wetten, van overleg, van lobby en algemene maatregelen van bestuur. Van
rekenrente en dekkingsgraden. Een wereld vol abstracte begrippen die niettemin een
enorme impact hebben op het dagelijks leven van de mensen voor wie al regels, al dat
overleg en het voorzichtige gemanoeuvreer bedoeld is. De wereld van onze deelnemers,
inderdaad.

Die twee werelden van wetten en beleidskaders en van de mensen om wie het gaat,
bewegen nogal eens langs elkaar. Het schuurt, het botst, het kraakt hier en daar. Er is
onbegrip, wantrouwen misschien. Omdat wetten en regels tijd nodig hebben om tot stand
te komen. En omdat ze niet over individuen gaan, maar over het collectief. 

Het is een belangrijk deel van mijn werk om die werelden bijeen te brengen. Om zo goed
mogelijk uit te leggen wat we doen, waarom we het doen en hoe we dat doen. En dat is
soms best een uitdaging. 

Bij ABP –en niet alleen bij ABP– zijn we opgetogen over het feit dat we de pensioenen dit
jaar kunnen verhogen. Wat hier gebeurt, is namelijk best bijzonder. Je zou het kunnen
vergelijken met een soort tijdreizen. Een uitstapje naar de toekomst, waardoor we de
deelnemers nu, in 2022, al kunnen laten proeven van de vruchten die we eigenlijk pas over
vier jaar kunnen plukken. Vanaf de eerste januari van 2026 om precies te zijn. 

Want dan gaan we over naar het nieuwe stelsel. En in dat nieuwe stelsel gelden andere,
soepelere regels. De verhoging die we dit jaar aan onze deelnemers zullen uitkeren is een
direct gevolg van het feit dat de wetgever met een wat mildere blik - met de blik van de
toekomst – naar de huidige afspraken heeft gekeken. De vereiste dekkingsgraad voor
verhogen is verlaagd van 110% naar 105%. Dat betekent dat wij minder geld in kas hoeven
te houden. Geld dat we kunnen inzetten om te verhogen. Wat we dan ook doen, mits wij dat
evenwichtig vinden. 

Op 23 juni is het besluit genomen. Binnen één tot enkele weken krijgen onze deelnemers
2,39 procent meer uitgekeerd. En tegelijkertijd ontvangen alle gepensioneerden over de
voorbije maanden januari tot en met juni een nabetaling van 1,2 procent. Dat mag
vanzelfsprekend lijken, maar om dat voor elkaar te krijgen moest er in korte tijd heel veel
werk verzet worden. We hebben gestrechted to the max. Het maximale eruit gesleept voor
de deelnemer. Dus ja, bescheiden loftrompet, hoera. 

Onder normale omstandigheden zouden we blij zijn zonder reserve. Trots zelfs. Maar de
omstandigheden zijn niet normaal. Als de inflatie door het dak gaat op het moment dat je
de pensioenen met een dikke twee procent verhoogt, dan begrijp ik wel dat niet overal de
vlag uitgaat. Zeker niet als je in ogenschouw neemt dat ABP de pensioenen al twaalf jaar
niet meer heeft verhoogd. 

We kunnen dat allemaal heel goed uitleggen. We kunnen uitleggen dat we voor de indexatie
volgens de regels moeten kijken naar het voorbije jaar. Naar de periode september 2020-
2021. Toen de inflatie veel minder hoog was dan nu. Ik kan uitleggen dat het feit dat we de
afgelopen 12 jaar niet konden indexeren, precies de reden is waarom we overgaan naar een
nieuw stelsel. Los van het feit dat ABP natuurlijk op geen enkele manier invloed heeft op de
hoogte van de inflatiecijfers. 

Maar hoe goed en solide onze redenen ook zijn, hoe hard wij ook ons best doen: je koopt er
nog steeds geen volle tas boodschappen van. Laat staan een volle tank. En precies dat
bedoel ik: hier schuurt en wringt de bestuurlijke werkelijkheid met het leven van alledag. 

Toch ben ik optimistisch en blij met het resultaat. Het is een eerste stap. Eind dit jaar kijken
we of we de pensioenen in 2023 kunnen verhogen. Dat we dit nu kunnen doen is zonder
meer grote winst.

Bekijk ons webinar
Op 4 juli organiseerden we een webinar over de verhoging van de pensioenen. Daarin
vertelde ik meer over de verhoging en alles wat daarmee te maken heeft. 
U kunt het webinar hier bekijken.