Elly startte haar loopbaan bij een Rotterdams bouwbedrijf dat luxe woningen bouwt. Ze richtte de woningen in en maakte ze schoon. Daarna werd de woning opgeleverd. “Dat werk vond ik heel leuk. In die tijd stopten veel vrouwen met werken nadat ze kinderen kregen. Ook al had ik thuis 2 kinderen, ik wilde blijven werken. Dat maakte de keuze om te stoppen met werken extra lastig.”

Voor die keuze kwam ze te staan toen Elly’s zoon 12 jaar was. Hij kreeg verlammingsverschijnselen en kon alleen nog met zijn ogen knipperen. Op een paar dagen na lag hij het hele jaar in het ziekenhuis. Hij bleek het Guillain-Barré syndroom te hebben, waarschijnlijk opgelopen na het eten van een stukje kip.

Bijna tegelijkertijd werd bij haar man keelkanker geconstateerd. “In het ziekenhuis zeiden ze niet hoe ernstig het was en wat de levensverwachting zou zijn. De dokters leken telkens positief, maar wij wisten wel beter.”

“Mijn zoon en mijn man lagen in verschillende ziekenhuizen en mijn dochter woonde nog thuis. Het kostte veel tijd om ze te bezoeken en de zorg eromheen te regelen. Op het werk meldde ik me ziek. Zo kwam ik in de Ziektewet terecht. Dat werd 1 – 2 maanden geaccepteerd. Hierna verwachtten de instanties dat ik weer aan het werk zou gaan. Dat probeerde ik, maar het lukte me niet om de zorg met werk te combineren.”

“Door de zorg voor mijn man en zoon sliep ik slecht. Vaak ging ik om 5 uur in de ochtend met hond wandelen en probeerde ik in gedachte onze geldzaken op de rit te krijgen. Veel mensen hebben geen idee wat er allemaal bij komt kijken. Je valt buiten het sociale leven. Eerst komen bekenden nog eens langs. Maar als het langer duurt, houdt het op.”

“Als gezin hadden wij het financieel niet gemakkelijk. Mijn man kreeg een Ziektewet-uitkering van 1.200 gulden per maand. We klopten bij de gemeente aan voor financiële hulp. Ik moest ieder bonnetje laten zien en uiteindelijk werd alles afgewezen. Ook hadden we geen recht op een bijstandsuitkering. Het was en is niet altijd zo goed geregeld als we denken.

Op dit moment ontvang ik een uitkering. Wanneer ik met pensioen ga, ontvang ik een AOW-uitkering en een klein pensioen over de jaren dat ik werkte. Zo’n 75 euro per maand. Ik heb de maatschappij niks gekost, denk ik nu.

Toen haar man overleed besloot Elly weer te gaan werken. “Er moest eten op de tafel komen.” Omdat Elly in de tussentijd een bekende was bij de gemeente, boden ze haar een baan aan. Daar hielp ze inwoners met een beperking om hun papierwerk op orde te krijgen, zodat ze in aanmerking komen voor bijvoorbeeld uitkeringen en aangepaste woningen. Ze was pas begonnen toen er een reorganisatie aankwam. “Door de onzekerheid sliep ik slecht en kreeg een zware burn-out.” Elly kwam in de Ziektewet terecht en uiteindelijk werd ze volledig afgekeurd.

“Als ik het allemaal opnieuw kan doen, weet ik niet of ik het anders zou doen. Waren mijn man en zoon beter af geweest in een instelling? In elk geval had ik dan zelf meer toekomst gehad. De zorg was ontzettend zwaar. Maar ik vond het belangrijk om hen een zo fijn mogelijk leven te geven.”

Sinds 2019 heeft Elly een nieuwe liefde gevonden waarmee ze samenwoont. “Door mijn ervaringen, zie ik vooral de kleine dingen in het leven. Ik geniet vooral van de kleine dingen in het leven van de kookavonden en van de natuur. Kleine veranderingen, zoals bladeren die weer aan de bomen komen. Een knop die langzaam uitgroeit tot een bloem. Dat vind ik zo mooi.”

Krijgen de geraniums ook bij u geen water? En wilt u uw verhaal met ons delen? Stuur een e-mail naar ingesprekmet@abp.nl. Wie weet nemen wij contact met u op voor een interview. We stemmen het verhaal met u af voordat we het delen met de lezers van abp.nl.