Maar eerst even terug in de tijd. Hans besloot in 2007 voor zichzelf te beginnen. Hij begon een adviesbureau voor doelmatig informatiebeheer. Achteraf gezien het verkeerde moment. Pal daarna brak de kredietcrisis uit.

“Ik had in 2009 nog een paar opdrachten, maar mijn netwerk was niet zo groot. En het bedrijf waar ik een interim-klus had, ging een jaar later technisch failliet. Ik kwam zonder werk te zitten. Vervolgens werd mijn vader ziek en werd duidelijk dat hij niet lang meer te leven had. Zonder werk zitten gaf me de kans om voor hem te zorgen.”

Niet veel later had Hans de pech dat zijn achillespees afscheurde. Na de operatie begon een flinke ontsteking op te spelen en daardoor werd het steeds lastiger om inkomen te vergaren. Al snel bleek dat hij niet in aanmerking kwam voor een uitkering. “Ik zat zonder inkomen, maar moest wel mijn hypotheek betalen.” Ik ervaarde dat er niet altijd een vangnet is.

Daarom besloot Hans later opnieuw voor zichzelf te beginnen, maar gooide het over een andere boeg. In 2013 ging hij op zoek naar een bus. Het werd een Amerikaanse schoolbus, die hij zelf restaureerde en verbouwde. In eerste instantie had hij het idee om op locatie trainingen aan te bieden aan het midden- en kleinbedrijf. “Internet had veel veranderingen gebracht in onze samenleving. Ik wilde ICT-trainingen geven. Dingen zoals Office. Nederland moest digitaler worden.”

Hij pakte stap voor stap ook andere opdrachten op. Geld was niet zijn belangrijkste drijfveer. “Ik vond dat onze samenleving op sociaal gebied nogal scheef in elkaar zat en realiseerde me dat mijn generatie daar ook verantwoordelijk voor was. Ik vroeg me af wat ik kon doen om dit te veranderen. Daarop heb ik een missie geformuleerd. Ik wil me inzetten voor een inclusieve samenleving zodat iedereen mee kan doen.”

Hans begon zich steeds meer te interesseren voor doelen om van de wereld in 2030 een betere plek te maken. Het gaat dan onder andere om: geen armoede, geen honger, goed onderwijs, goede gezondheid en een beter milieu. “Ik ben in de sociale hoek terechtgekomen. Daardoor mocht ik op een gegeven moment allemaal mooie projecten ondersteunen”

Hij werd ook partner van SDG Nederland (Sustainable Development Goals oftewel Werelddoelen voor duurzame ontwikkeling). “De SDG’s zijn voor mij een kompas om richting te geven aan mijn werkzaamheden en opdrachten. SDG Nederland is het netwerk van mensen en organisaties die in ons land aan de doelen willen bijdragen. Er zijn al veel mooie (burger-) initiatieven die we met behulp van de SDG’s onder de aandacht konden brengen.” Naast opdrachten aannemen organiseert Hans zelf ook kleine bijeenkomsten.

Hans gaat met zijn Amerikaanse schoolbus vooral op pad in de regio Rotterdam, waar hij woont. Maar ook lange afstanden sluit hij niet uit. Deze maand gaat hij onder andere naar Haarlem, Alkmaar en Tilburg. 

Zijn opdrachten lopen sterk uiteen. Voor st. Mens Centraal i.o.v. de gemeente Rotterdam doet hij onder andere mee aan de TALENTENKARAVAAN om 55-plussers in verschillende Rotterdamse wijken uit te nodigen deel te blijven nemen aan de maatschappij. Rotterdammers die bijna met pensioen gaan of met pensioen zijn, krijgen informatie over vrijwilligerswerk. Of over activiteiten waar ze aan kunnen deelnemen. Ook gaat hij op pad voor de Stichting Stem zonder Gezicht met een bus vol cadeautjes, om op een leuke manier de armoede van 40.000 Rotterdamse kinderen onder de aandacht te brengen  “Ik ben dan trots, dat zoveel mensen belangeloos meedoen en meehelpen.”

In opdracht van SDG Nederland gaat hij regelmatig met de zogenaamde SDG Voices (jongeren die de SDG’s omarmd hebben) op pad om colleges, gemeenteraadslieden, burgers, docenten en scholieren te informeren over de 17 Ontwikkelingsdoelen. “Zo was ik afgelopen jaar 3 dagen met mijn SDG-bus in de Fokker Terminal voor het Young Impact Congres. Het was een prachtig evenement. Ik zag daar dat de maatschappij op een goede manier aan het veranderen is. Er ontstaan mooie communities. Daar gaat het om. Ik wil als 70-jarige een bijdrage blijven leveren aan een betere wereld. En laten zien dat je daar nooit te oud voor bent. Ik hoop dat nog lang met mijn Amerikaanse schoolbus te mogen en kunnen doen.”

Bent u (of kent u) ook iemand bij wie de geraniums geen water krijgen, doordat u het veel te druk heeft met genieten van het leven? Dan zijn we heel benieuwd naar uw verhaal. Stuur ons een e-mail en mogelijk nemen we contact met u op voor een interview. We stemmen uw verhaal met u af voordat we het delen met de lezers van ABP.nl.