Dat ik koos voor het onderwijs kwam door de mooie voorbeelden die ik om me heen zag. De ouders van vrienden van me: ik zag dat ze een goed leven hadden. Mijn vader verdiende minder dan zij en had ook minder vakantie. Wat ook meespeelde is dat veel leraren destijds op hun 57e of 58e stopten met werken. Dat vond ik allemaal winst.  

Het lukte niet om meteen aan de slag te gaan in het onderwijs. Rond 1986 en 1987 was er sprake van grote werkloosheid. Daarom heb ik eerst als badmeester gewerkt in een zwembad in de gemeente Valburg. Ik was een goede waterpolospeler en bekend in het dorp. Daarna begon ik op een ROC en een vmbo tot er een paar jaar later een vacature voorbijkwam bij het vormingswerk Amersfoort. Daar gaf ik les aan asielzoekers, vroegtijdige schoolverlaters, en mensen met een verstandelijke beperking. Ik leerde daar nog beter kijken naar individuele talenten en behoeften. Dat vind ik sowieso de meerwaarde van het leraarschap: de vele contacten en warme ontmoetingen. 

Nu werk ik al 23 jaar in het speciaal onderwijs in Groesbeek. Ik geef les aan kinderen met een lichamelijke – en vaak ook meervoudige – beperking. Het zijn pubers met een extra behoefte. Ik geef les aan kleinere groepen waardoor je ze beter leert kennen. Het zijn eigenlijk normale pubers met een extra verhaal. Ik voel me dan ook meer coach dan docent. Ik hoop iedereen goed te zien. Ik kijk en observeer.  

Tijdens corona was het bijna onmogelijk om les te geven, omdat ik praktijklessen geef. Dat vond ik lastig. Maar het was ook een periode dat ik me kon bezinnen op het leven. Dat vond ik niet helemaal onprettig. Ergens was het wel fijn dat het sociale leven even stilviel. Ik had een periode achter de rug met veel zorgtaken. Ik was mantelzorger voor mijn moeder en andere mensen uit mijn omgeving. Verloor vriendinnen die nog jong waren. Mensen die hun pensioen niet gehaald hebben. Dan ga je nadenken. Ik dacht dat gaat mij niet overkomen. 

Rond die tijd keek ik op MijnABP wat ik gespaard had met de hulp van werkgevers die ik heb gehad. Het viel me mee. Ik leef op bescheiden voet en weet dat ik wel kan stoppen met werken. Ik vind eigenlijk dat iedereen moet kunnen stoppen op zijn 62e en dat de pensioenleeftijd naar beneden moet. 

Ik ben nu 62 en werk nog 3 dagen in de week. Eigenlijk bereid ik me nu al voor op het moment dat ik met pensioen ga. Ik heb elke week al een beetje een vrij gevoel. Werken tot mijn 67e wil ik niet. Dat vind ik veel te oud om te stoppen. Ik heb al een datum in mijn hoofd wanneer ik met pensioen wil, maar het is nog niet definitief. 

Pensioen past uitstekend bij mij, want het brengt me terug naar mijn jeugd. Toen ik 10 jaar oud was vond ik het heerlijk om te wandelen door de weilanden à la Swiebertje. Dan wandelde ik met een plunjezak en een boterham naar een vriend in Dodewaard. Dat was zo’n 8 tot 10 kilometer. Die vrijheid zonder kompas maar gewoon op mijn richtinggevoel. Het liefst met de zon op mijn gezicht. Dat gevoel heb ik een beetje bij pensioen. Dat ik kan wandelen en heb ik de hele dag de tijd. En dat ik geen idee heb wat de bestemming zal zijn. Dat vind ik echt fantastisch.   

Ik speel al 37 jaar in een band en ben al 37 jaar met dezelfde vrouw. Ik lees veel en ik maak kunst. Ik hou van de natuur. Daar krijg ik straks allemaal meer tijd voor. Voor de rest hoop ik veel mensen in de straat te kunnen helpen met hand en spandiensten. Ik ga de deur uit en zie wel wat er nodig is. Ik ben gek op dieren dus misschien ga ik wel bij de Dierenambulance. Ik weet het gewoon nog niet. Het is leuk om nog geen plannen te hebben. Maar wel alle vrijheid.

Vrijheid stond altijd levensgroot in mijn agenda. En het is nog altijd belangrijk voor mij.”