‘Ik dacht echt dat we voor altijd samen zouden blijven, Richard en ik’, vertelt Chantal (29). ‘We pasten zo goed bij elkaar! Alles leek vanzelf te gaan, we deden alles samen. Totdat we kinderen kregen en ik steeds afhankelijker van hem raakte. De balans in onze relatie was ineens weg.’
‘Richard en ik werden smoorverliefd op ons 18e en gingen al snel samenwonen na onze studie. De wereld lag voor ons open. Ik kon me geen leven zonder hem voorstellen. Hij wel, blijkbaar. Want na twaalf jaar sta ik er nu alleen voor. Hoe heb ik dat zover kunnen laten komen?’
Samen de vruchten plukken
‘We hebben onderschat wat het met je doet als je ouders wordt, denk ik. Richard had een goede baan in de marketing. Ik werkte als analist bij de politie. Toen onze kinderen geboren werden, ben ik als enige minder gaan werken. Richard kon zich daardoor vol op zijn carrière storten, was de gedachte. We zouden later samen daarvan de vruchten plukken.’
‘Onze toekomst’
‘Mijn wereldje werd langzaam iets kleiner, maar ik kreeg er ook veel voor terug. Het was heerlijk om te ‘moederen’ en meer thuis te zijn. Als ik terugkijk heb ik een stukje van mezelf en van mijn eigen dromen weggecijferd. Dat deed ik omdat ik geloofde in onze droom. Onze toekomst. Ik had meer aan mezelf moeten denken, in plaats van geloven dat we dit wel samen gingen fiksen.’
‘Op een avond sprak ik met Richard over dat gemis aan balans. Ik voelde me afhankelijker worden van zijn inkomen, dat zat me dwars. Ineens biechtte hij op dat hij de passie in mij miste, die ik ervoor had. Dat hij daardoor onbewust gevallen was voor een andere vrouw. En dat hij misschien wel met haar verder wilde. Het leek wel alsof ik hem niet meer kende.’
Uit huis gejaagd
‘De grond zakte onder me vandaan. Ik kan er nu rustig over praten, maar ik was toen vreselijk boos en bang tegelijk. Want de gevolgen waren niet best. Het kwam er op neer dat ik de woning met mijn baantje niet kon betalen. Omdat hij dat wel kon, bleef hij er wonen met zijn nieuwe vriendin. Ik voelde me echt uit huis gejaagd. Na twaalf jaar stond ik opeens op straat.’
Gek genoeg
‘Ik ben eerst een tijdje bij mijn ouders ingetrokken. Gelukkig heb ik nu eindelijk een passende woning gevonden met genoeg slaapkamers voor de kinderen. Ik ben een opleiding aan het volgen om mijn carrière weer vaart te geven. Gek genoeg is er nu wel meer balans. Want ik heb goede afspraken gemaakt met Richard over de kinderen, die zijn nu om de week bij hem. Het nieuwe leven is behoorlijk wennen, maar ik ben blij dat ik het gevoel heb dat ik mijn eigen toekomst weer in handen heb.’
